စိန္ပန္းဥယာဥ္ အလြမ္းေျပတမ္းခ်င္း

စိန္ပန္းဥယာဥ္ အလြမ္းေျပတမ္းခ်င္း

ဤေနရာကိုတစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ဖို.ကမလြယ္ကူေတာ.ပါ။
ေက်ာင္းသားဘ၀ .... .... ....
ကြ်န္ေတာ္တို.ေပ်ာ္ခဲ.ၾကတယ္... .... ... ..
စိန္ပန္းဥယာဥ္ ... .. ... ...ကြ်န္ေတာ္တင္စားေခၚေ၀ၚလိုက္ေသာနာမည္ေလးတစ္ခုပါ။
တစ္ကယ္တမ္းဆန္းစစ္လ်ွင္ လူ.ဘ၀ဆိုတာ ခဏေလးပါ။
ဒီလိုလူ.ဘ၀ ခဏေလးထဲမွာကိုက ကြ်န္ေတာ္တို.ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ.ၾကရတဲ.အခ်ိန္ပိုင္းေလးကေရပြက္ပမာပါဘဲ။
ဘယ္ေလာက္နွစ္ေတြၾကာခဲ.ၾကာခဲ. ဒီေနရာေလးကိုျပန္ေရာက္ရင္ေတာ.မေန.တစ္ေန.ကလိုပါဘဲ.... ... ...
ကြ်န္ေတာ္တို.ဘ၀ေတြသာ အမိေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကေနခြဲခြာျပီး အေရာင္အေသြးမ်ိဳးစံုေျပာင္းလဲကုန္ေပမယ္.
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကေတာ.အရင္အတိုင္း တစ္ေယာက္ဆင္းတစ္ေယာက္တတ္ျဖင္. အဆက္မျပတ္ ထြက္ခြာေနတဲ.
ရထားၾကီးလို... ... ... ....
ကြ်န္ေတာ္တို.ထိုင္ခဲ.တဲ.အေဆာင္ေရွ.ကအုတ္ခံုေလးေတြ၊ အေဆာင္ထဲကေလွခါးထစ္ေလးေတြကေတာ.ဘာမွ
မေျပာင္းလဲ... ... ...တစ္ေခါက္တစ္ခါျပန္ေရာက္ခဲ.ေတာ.လည္းအရင္အတိုင္းၾကိဳဆိုျမဲပါဘဲ။
မေန.ကေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ. အေဆာင္ထဲမွာ မ်က္နွာသိေတြတစ္ေယက္မွမရွိေတာ.ျပီ။
ဆရာဆရာမတစ္ေယာက္စနွစ္ေယာက္စကလြဲလို. အကုန္မ်က္နွာစိမ္းေတြ..... .... .....
ဒါေပမယ္.အေဆာင္ၾကီးကေတာ.ကြ်န္ေတာ္တို.တက္ခဲ.စဥ္ကအတိုင္း ဘာမွမေျပာင္းလဲ... ... ... ...
                                             xxx xxx xxx xxx
မိုးပြင္.    ..... ..... ....ဒါကထိုင္ေနက် ဘူမိအေဆာင္ေရွ.က ကန္တင္းေလးရဲ.နာမည္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းကိုအလြမ္းေျပသြားတိုင္း ဒီကိုေတာ.ေရာက္ေအာင္လာတယ္။
ဒီမွာက ေက်ာင္းတက္စဥ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအတူတူဆံုခဲ.ၾကတဲ.ေနရာ... ... ... ...
ေက်ာင္းတက္တုန္းကဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မခ်ိန္းထားတဲ.ရက္ေတြအေဆာင္ထဲမွာမေတြ.ျဖစ္ၾကရင္
မိုးပြင္.မွွာေစာင္.ေနလိုက္ အဆင္ေျပတယ္။
တစ္ခ်ိဳ.ရက္ေတြမွာဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္.သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ.က သူတို.အတန္းခ်ိန္မရွိရင္ေက်ာင္းကိုပံုမွန္အခ်ိန္ေတြ
ေရာက္လာေလ.မရွိဘူး။
ဒီလိုဆိုတစ္ေယာက္ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနရင္ မိုးပြင္.ကိုသာေျပးေတာ.ဘဲ။
ေက်ာင္းထဲမွာလိုက္ရွာဖိုဆိုတာ မလြယ္ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္တို.ေက်ာင္းရဲ.အက်ယ္အ၀န္းက ေမဂ်ာေဆာင္ တစ္ေဆာင္နဲ.တစ္ေဆာင္ကူးဖို.ေတာင္ သိပ္မလြယ္တာ
မိုးပြင္. ကန္တင္းေလးကကြ်န္ေတာ္ တို.ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အေရးပါတဲ.ေနရာေလးျဖစ္ခဲ.တယ္။
 သူငယ္ခ်င္းေတြမေတြလို.ရွိရင္ အဲ.ဒီသာသြားလိုက္ ... .... ...
မေတြ.ဘူးဆိုရင္ေတာင္  ဘယ္သူဘယ္မွာရွိတယ္ကေတာ.သိရတယ္ေလ။
ဆိုင္ရွင္အေဒၚနဲ.ရင္းနွီးေနၾကေတာ. သူငယ္ခ်င္္းေတြက အဲ.ဒီမွာဘဲ မွာလဲၾကတာ... ... ..
ဘယ္သူကေတာ.ဘယ္သြားတယ္... ... ဘယ္သူဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမယ္....ေစာင္.ေနပါ  စသည္ျဖင္. .... ... ...
အခုေတာ.ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္ထည္း ဒီကိုေရာက္လာျပန္ျပီေပါ.
ဆိုင္ရွင္ အေဒၚက မေတြ.ရတာၾကာျပီျဖစ္တဲ. ကြ်န္ေတာ္. ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည္.ျပီး ေတာ. .. .. ..
                        "  ဟဲ. အေကာင္ ဘယ္ကဘယ္လိုမ်က္ေစ.လည္ျပီး
                           ေရာက္လာတာလဲ? " - ဟု ရင္ႏွီးစြာ
ပဋိသဋာျပဳ နွုတ္ဆက္၏။
ဆိုင္ေနရာေလးကေတာ. ဘာမွသိပ္ျပီးေျပာင္းလဲသြားပံုမေပၚပါဘူး။ဆိုင္ေရွ.က အံဳ႕အံု႕ဆိုင္းဆိုင္း ကုကၠိဳပင္ၾကီးမ်ား
မွာလည္းအရင္အတိုင္းပင္ရွိေသးသည္။ကြ်န္ေတာ္လည္း အလြမ္းေျပ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ.ေဆးလိပ္တစ္ပြဲမွာလိုက္
ပါသည္။ ေက်ာင္းတက္တုန္းကဆိုလွ်င္လည္း ဒီမွာပင္ ေန.လည္စာစားၾကသည္။ ျပီးေနာက္ ေကာ္ဖီတစ္ေယာက္
တစ္ခြက္စီနွင္. ေဆးလိပ္ကေတာ.ေသာက္နိုင္သေလာက္မွာၾကကာ အာလူးထိုင္ဖုတ္ၾကသည္။
တစ္ခါတစ္ေလတစ္ေနကုန္ အတန္းခ်ိန္မရွိေသာေန.မ်ားတြင္ ေဆးလိပ္ဘူလိုက္မွာျဖစ္ၾကသည္။
ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္မေရာက္မျခင္း ကန္တင္းကေန မထေတာ.ဘဲ တစ္ေနကုန္ထိုင္ကာ စကားေျပၾကသည္။
ေျပာၾကသည္.အေၾကာင္းအရာကလဲ စံုလင္လွသည္ ေက်ာင္းထဲမွေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္းမွသည္
ထိုအခ်ိန္က စစ္အာဏာရွင္ဘဘၾကီး မေကာင္းေၾကာင္းအထိ စံုလင္လွသည္။ဆိုင္တြင္လူရွင္းလွ်င္ ဘူမိေက်ာင္း
သားမ်ား အပ္ထားေသာ ဂစ္တာကို ငွားတီၾကမည္။ သီခ်င္းေတြဆိုၾကမည္။ကြ်န္ေတာ္တို. သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္
ဂစ္တာတီးတာ ေတာ္ေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရွိသည္။ နာမည္က ဦးဇင္းဟုေခၚသည္။
သူ၏နာမည္အရင္းမွာ ထြန္းလင္းေအာင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းေရာက္ခါစ first sim;စာေမးပြဲအျပီး
ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ သယၤန္း၀တ္လိုက္ေသာေၾကာင္.ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းျပန္တတ္ေသာအခါ ကတံုးေျပာင္ျပာင္
နွင္.ေက်ာင္းျပန္တတ္ေသာသူက သူ.ကိုယ္သူ ကိုေလးျဖဴဟုေခၚေသာလည္း အမ်ားက ဦးဇင္းဟုသာ
သမုတ္ၾကေလသည္။
                         ကြ်န္ေတာ္တို.၏အေဆာင္မွာ အေဆာင္၃၇ျဖစ္သည္ ။ ေက်ာင္းထဲကို ဘတ္စ္ကားစီးလာလွ်င္
၃၇မွတ္ိုင္တြင္ဆင္းလွ်င္ မွတ္တိုင္ေရွ.တည္.တည္.အေဆာင္သည္ ကြ်န္ေတာ္ တုို.အေဆာင္ျဖစ္ သည္။ ရူပေဗဒ
အေဆာင္ျဖစ္သည္။ အေဆာင္အ၀င္၀သည္ အရိပ္ရသစ္ပင္ၾကီးမ်ားအံု.ဆိုင္းကာ အျမဲတမ္းလိုလို ေအးစမ္.ကာ
အရိပ္က်ေနတတ္သည္။သို.ေသာ္ ေက်ာင္းထဲရွိ သိပၸံေဆာင္အားလံုးထဲတြင္ အစုတ္ဆံုးအဆာင္ျဖစ္သည္။ နံရံေတြ
သည္အက္ကြဲေနျပီး ဆင္၀င္ေအာက္ပင္မ တံခါမွာ ပိတ္ထားရျပီး ေဘးေပါက္ အရံတံခါမွသာ၀င္ ထြက္ၾကရသည္။
ဆင္၀င္ရွိ မွန္မ်ားအားလံုးမရွိေတာ.၍ သြပ္ခ်ပ္မ်ားျဖင္.ကာထားရသည္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို. ေက်ာင္းမေရာက္ခင္
ကပင္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္.စိတ္ထင္ ငလ်င္ဒဏ္ခံခဲ ရ ပံုေပၚပါသည္။အေဆာင္မွာေလးထပ္ေဆာင္ျဖစ္ျပီး
အေဆာင္၏ အေပၚဆံုးထပ္ ညာဘက္ေထာင္.မွ ေမွ်ာ္ၾကည္.လိုက္လ်င္ မ်က္စိတစ္ဆံုး စပါးခင္းမ်ားနွင္.မိုးကုတ္
စက္၀ိုင္းသာျမင္ၾကရမည္။အဘယ္ေၾကာင္.ဆိုေသာ္ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ဆိုး၏ပညာေရးနွိပ္ကြပ္မွဳအရ ေက်ာင္း
မ်ားအားလံုးကို ေ၀လံေခါင္သီေသာျမိဳ.စြန္ကို တစ္ကြဲတစ္ျပားစီပို.ထားေသာေၾကာင္.ပင္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို.ေက်ာင္းပတ္လည္တြင္ လယ္ကြင္းျပင္မ်ား၊ စပါးခင္းမ်ားကလြဲလို.ဘာဆိုဘာမွ်မရွိေပ။
ေက်ာင္းသားမ်ားကို မဲဇာပို.ကာ မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ေစျခင္းျဖင္.ဘာမွမသိဘာမွမတတ္ပညာေရးကိုဖန္တီးေပးျခင္း
ရာတြင္သံုေသာစစ္အစိုးရ၏ဗ်ဴဟာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။
သို.ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္အတြက္က ေတာ. ထို လယ္ကြင္းျပင္ေတြ မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းေတြကပင္ ကဗ်ာမ်ားကိုဖန္ဆင္း
ေပးခဲ.သည္။ကြ်န္ေတာ္နွစ္သက္ပါသည္။ကြ်န္ေတာ္တက္ခဲ.ေသာေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတြင္ အခ်ိန္ ရာသီ နာရီတို.၏
အရသာရွိေသာ အနွစ္သာရရွိေသာ ကဗ်ာ၀ိဥာဥ္မ်ားကို အခ်ိန္ျပည္.ေပ်ာ္၀င္ယစ္မူးခဲ.ဖူးသည္။
                                  မေရာက္တာၾကာျပီျဖစ္ေသာ အေဆာင္အေပၚဆံုးအထပ္သို.တက္လာမိသည္။ အေဆာင္၏
ညာဘက္ လက္ေတြ.ခန္းမ်ာရွိရာ ေကာ္ရစ္တာတြင္ လူရွင္းေနသည္။ အတြဲအခ်ိဳ.သာ ဟိုနားတစ္တြဲ ဒီနားတစ္တြဲ ထို္င္၍
တီးတိုးသဖန္းထိုးကာတြတ္ထိုးေနၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ေကာ္ရစ္တာမွေန၍အျပင္သို. အဓိပၸါယ္မဲ.စြာေငးၾကည္.ေန
မိသည္။ အျမင္အာရံုထဲတြင္ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွ ယူကလစ္ပင္မ်ား၏အကိုင္းအခက္မ်ားမွသည္ အတိတ္ဆီသို.ေရာက္ကာ... ... ...
                                          လက္မ်ားက အေဆာင္၏ ေဘးဘက္ရွိ အေဆာင္အုတ္နံရံကို ရုတ္တရက္စမ္းမိသည္။
ၾကည္လိုက္ေသာအခါ မၾကာေသးခင္ကသုတ္ထားေသာ ေဆးသားမ်ားကဲသို. သစ္လြင္ေနေသာေဆးသားမ်ားကိုသာေတြရသည္။ ေဆးသုတ္ထားကာစဆိုလ်င္ ဤကဲ.သို.ပင္အရာရာသန္.ရွင္း၍ျဖဴစင္
ေနတတ္သည္။မ်ားမၾကာမီကာလတြင္ ေက်ာင္းသားတို.၏ ယဥ္ေက်းမွဳဟုေခၚရေသာ အမွတ္တရ၊ေပါက္ပန္းေလးဆယ္
ကဗ်ာမ်ား၊စာသားမ်ား ၊ေရးျခစ္ထားေသာ ပံုမ်ားျဖင္.သာျပည္.ေနေပေတာ.မည္။
                                            ကြ်န္ေတာ္လည္း ဤနံရံေပၚတြင္ ကြ်န္ေတာ္ေရးျခစ္ခဲ.ေသာ အသည္းပံုေလးထဲမွ
ေအးျမကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာေလးကို ရွာၾကည္.မိသည္။ မေတြ.ေတာ.ျပီ။ကြ်န္ေတာ္မရွိေတာ.တဲ.ေနာက္ အေဆာင္နံရံေတြကို ေဆးျပန္သုတ္သည္မွာ ဘယ္နွၾကိမ္ရွိျပီမသိေခ်။
                                        အေတြးေတြကိုရုတ္သိမ္းလိုက္ေသာအခါ ပစၥပၸါန္သည္ ရင္.က်က္လ်ွက္ရွိသည္။
ဘယ္ေတာ.မွျပန္မရနိုင္ေသာေန.မ်ားဆီသို.  တစ္ေန.ေန.ျပန္သြားလို.ရခဲ.ရင္..... ..... ..... .....။                                                                                                                                                                                                             
ေက်ာင္းနွင္.ပက္သက္၍ ေရးစရာေတြ အမ်ားၾကီးက်န္ေသးေသာ္လည္း
ဒီ စာစုေလးကို ဒီမွာတင္ ရပ္နားလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္း အေတြးရလွ်င္ရသလို ေက်ာင္းနွင္.ပက္သက္တာေတြကို
အက္ေဆးေသာ္လည္ေကာင္း၊ ကဗ်ာေသာ္လည္ေကာင္း ဆက္ေရးပါမယ္။
ကြ်န္ေတာ္က blogger မဟုတ္သလို စာေရးဆရာလည္းမဟုတ္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္ Clumdeadker ပါ။ အားလံုးကိုေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။
ကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
                                                                                                         ClUmD34Dk3r
                                                                                           eversmile.brown94@gmail.com